Tegen één uur waren Marco en ik in Monster. Daar liepen we al snel Romy tegen het lijf. Ook zij ging voor de halve. Danny liep de 10 km.
Carla had 's ochtends al ge-sms't dat we ons vooral luchtig moesten kleden, het was warm! De hele zomer hebben we gesnakt naar de zon, maar nu, begin november, had 'ie wel wat minder uitbundig mogen schijnen. Na een klein stukje inlopen droop het zweet al van onze lijven!
In april liep ik in Naaldwijk 1.38. Dat dat er vandaag niet inzat, was overduidelijk, daar was het parcours veel te zwaar voor. Vooraf hoopte ik stiekem op 1.43.
Het startvak was bomvol, omdat de 5 en 10 km tegelijk van start gingen met de 21.1 km. Toch zat ik al redelijk snel in mijn ritme en het eerste stuk door de duinen ging heerlijk. Ik had bedacht dat ik op de weg moest proberen 4.45 per kilometer te lopen en dan op het strand mocht terugzakken naar 5-vlak. Tot we het strand opgingen, liep ik onder dit schema en had dus wat marge opgebouwd. Romy ging de eerste 3 kilometer met me mee en moest toen een stapje terug doen. Mijn eerste twee halve marathons heb ik overleefd door AVW-er Frank de Bie, die mij twee keer op sleeptouw heeft genomen. Helaas heeft hij een hielblessure en was dus niet van de partij vandaag. Tot mijn verrassing zat ik vandaag al vrij snel achter AVW-er Paul Wolters. Normaal loopt hij een stuk sneller, maar hij was niet helemaal fit en bleef bij mij. Dat was heel erg fijn!
Toen we er zo'n 4 kilometer op hadden zitten stonden Carla en Marcel langs de kant. Op dit punt kon ik nog lachen en roepen dat het prima ging. We liepen verder en het strand kwam in zicht. "Daar gaan we dan', dacht ik. We ploeterden door het mulle zand naar de vloedlijn en tot mijn verrassing liep dat best lekker. 'Zo ga ik het wel volhouden', dacht ik nog. Maar toen kwam het; we moesten terug naar de duinrand, omdat ze bezig waren met het strand en we moesten, voor mijn gevoel, kilometers lang, door het mulle zand ploeteren. 'Waar ben ik mee bezig?', heb ik een aantal keren gedacht. Na een tijdje doken Marcel en Carla weer op in het publiek en Marcel riep grijnzend dat ik er nog lekker fris uitzag. Daar geloofde ik geen moer van en zo voelde het ook zeker niet! Wat een ellende, dat zand!!! Een klein gelukje was wel, dat de zon inmiddels verdwenen was achter wat sluierbewolking en het was niet meer zo heet als voor de start.
Vervolgens kreeg ik ontzettende pijn in mijn rechterzij. Een heel stuk heb ik met mijn hand op mijn zij gelopen en geprobeerd wat te strekken. Het tempo ging er uiteraard behoorlijk uit. Ik wist niet wat ik zag toen ik mijn 10 km-tijd zag: 49.15
! Toen ik de moed een klein beetje begon te verliezen, zei Paul dat hij de strandopgang in het oog kreeg. Ik zag niets, maar was dolgelukkig. Ik kon alleen nog maar aan de finishlijn denken, al wist ik wel dat er nog zeker 5,5 km op ons lagen te wachten na het verlaten van het strand.
Toen we het strand eindelijk af mochten, kon ik nog even flink aanzetten over het verharde pad tegen de duinen op. Op de een of andere manier lukt het mij toch altijd wel om heuvelopwaarts mensen in te halen. Daarna kregen we windje tegen en mijn van het zweet doorweekte shirt werd ijskoud, waardoor ik buikpijn kreeg. Gelukkig stonden Carla en Marcel daar weer en sloot ook AVW-er Jos van Asselt zich bij Paul en mij aan. Carla gaf aan nog even op Romy te wachten en dan op de fiets naar me toe te komen. Een heerlijk vooruitzicht! Een kilometer of 3 voor de finish had ik dus een aardig ploegje om me heen. Carla en Marcel op de fiets en Paul en Jos met me mee lopend. Voor het tempo deed het helaas niet veel. Ik was óp! 500 meter voor de finish stond ook Marco op me te wachten en ook hij haakte aan en liep nog een stukje mee. Ik kon inmiddels alleen maar denken aan het moment dat Marco me letterlijk en figuurlijk op kon vangen na de finish. Ik zuchtte dan ook uit de grond van mijn hart 'Eindelijk' toen ik de finish zag.
Ik liep uiteindelijk 1.46 nog wat. Toen ik hoorde dat ook Marco 3 minuten boven zijn verwachte eindtijd had gelopen (1.37), was ik helemaal niet ontevreden. Er had trouwens toch niet meer ingezeten.
Romy kwam na 1.51 binnen en had onderweg een groot aantal mannen meegesleept, die een, volgens hen, fijn uitzicht op haar billen hadden gehad
! Meid, je hebt je goede daad weer verricht! Je viel wel net buiten de prijzen, maar blijkbaar heb je toch een prijs verdiend voor 'de mooiste achterkant van de VenecoRun' 
De prijsuitreiking was wat rommelig. In eerste instantie werd ik naar voren geroepen in de 45+ klasse. Hmmm, ik ben al een maand aan het bijkomen van het feit dat ik nu in de 35 en meer-klasse zit....
In mijn eigen klasse werd ik derde en kreeg een envelop en mooie bloemen. De dame die in mijn klasse eerste werd, werd echter ook gehuldigd in de Vrouwen Senioren-klasse. Ze kreeg weer bloemen en een envelop en ging toen weg. Vreemd: 2x prijs? Volgens mij gaf ze ook aan nog geen 35 te zijn, dus dan zou ik 2e zijn geweest. Ach, wat maakt het uit: ik heb deze Monstertocht volbracht!
halve gelopen..
en die dus na het startschot niet helemaal beseffen wat er gebeurt.......veel atleten knallen vanwege het tempoverschil boven op ze, wat dus een sneeuwbal effect veroorzaakt. Eenmaal deze kluwen voorbij, was het het juiste tempo zoeken. Mijn idee vandaag was om op de weg ong. 4.15 - 4.20 min/km per km te lopen, zodat ik op het strand 4.40 - 4.45 min/km mocht lopen om gem. in 4.30 min/km te finishen (1.35 uur). Al na 1 km liep ik op het gewenste tempo en kwam ik een groepje met o.a. Cees Wubben tegen. Een zeer ervaren atleet en mijn verwachting dat hij heel constant zou lopen (zeker tot aan het strand) klopte als een bus. Het tempo voelde heel gemakkelijk, maar ondertussen merkte ik wel dat ik al snel compleet doorweekt was van het zweten 